Op 13 maart 2024 mocht ik deelnemen aan een familieopstellingendag in Sassenheim, liefdevol en professioneel begeleid door Eric en Jacqueline. Ik noteerde mijn bevindingen.
Bij binnenkomst voel je meteen: hier is het fijn, hier ben je welkom. Hier zijn anderen, die deze dag waarschijnlijk net zo spannend vinden als ik. Maar hier, op dit warme tapijt, op onze sokkenvoeten, zijn we gelijk en kunnen we onszelf zijn. Hier doet het er niet toe ‘wat’ we zijn, hier zijn we gewoon met elkaar. Ook het namenrondje -je voornaam en niet meer dan dat- bevestigt dit.
Sommigen hadden vooraf een vraag ingestuurd. Andere vragen dienen zich als vanzelf aan. Het is mooi om te zien hoe Eric en Jacqueline een stukje theorie heel natuurlijk inbedden in hetgeen zich aandient en hoe zij elkaar afwisselen en aanvullen. Ook zorgen ze voor een goed ritme in de dag, een fijne variatie tussen opstellingen, oefeningen en lichaamswerk waardoor er de hele dag een fijne energie blijft rondgaan.
De opstellingen zelf vormen natuurlijk de kern van deze dag. Vaak wordt gedacht dat het vooral personages uit heden of verleden zijn, die je in een opstelling vertegenwoordigd kan zien. Maar je kunt ook gevoelens of situaties in de ruimte plaatsen.
Zo komt er vandaag een opstelling tot stand, waarbij de vraagsteller zichzelf ten opzichte van haar boosheid, angst én haar eigen grens ziet gesitueerd. Zo treffend, om de worsteling waar ze dagelijks mee dealt in de ruimte vertaald te zien. En het daardoor ook echt te voelen en ervaren. Hoe verhoud jij je tot je eigen grens? Ben je er eigenlijk al voorbij? Durf je je angst aan te kijken? Wat zou je haar willen vragen? En vooral: wat doet dat met jou?
We hebben hier allemaal van geleerd dat eenieder in zijn leven te maken krijgt met interne grenzen (wat je jezelf toestaat) en externe grenzen (wat je tegenkomt in je leven). En dat we blijven leren om daarmee om te gaan. Want we kunnen veel leren, maar we zijn organische wezens in een veranderlijke wereld, dus klaar is het nooit.
Er zijn ook vandaag weer veel magische kippenvelmomenten. Ontroerend is de confrontatie met de vader, die zijn gezin zomaar verliet. We leven mee met de stoere vijftiger, die breekt bij het voelen van het eigen gemis in zijn jeugd. En ik ervaar zelf, als representant, hoe ik transformeer in de moeder die ik nooit heb gekend. Woorden uit mijn mond hoor komen die ik zelf niet heb bedacht… Het is vervreemdend, maar op een wonderlijk manier ook heel natuurlijk en fijn. Omdat het veilig en vertrouwd is, met de geruststellende en stimulerende begeleiding van Jacqueline en Eric.
Het bijzondere hierbij is, dat iedereen in elke opstelling wel iets van zichzelf herkent. In elk mens zit wel een gekwetst kind verborgen. Dat klinkt misschien dramatisch, maar als je dat (h)erkent, dan is het dat júíst niet. Want dat kind, dat ben jij! Vaak heeft dat kind afgeleerd om te kijken naar de eigen behoefte. Als volwassene ben je daarom snel geneigd om dan maar te gaan voldoen aan wat je denkt dat er gevraagd wordt. Hoe mooi is het als je in staat bent om terug te gaan naar dat kind? En om op die manier wél toe te komen aan je werkelijke behoeften?
Prachtig vond ik ook de inzet van de ‘oermoeder’, als een symbool voor steun en geborgenheid. Die oermoeder roept ook oerbehoeften op. Dat voelde ik bij mezelf en aan de emotie in de ruimte. Elk mens verdient het om serieus genomen en om gezien te worden. Maar daarvoor moeten we allereerst leren om onszelf te kennen en lief te hebben
Alle opstellingen en oefeningen die we vandaag samen hebben beleefd roepen vooral één ding bij mij op: herkenning en vertrouwen! Iedereen worstelt met soortgelijke thema’s vanuit de eigen achtergrond. Maar dat geworstel is herkenbaar. Deze dag heeft me laten zien dat er altijd andere opties zijn. Ik ga met een blij en licht gevoel naar huis.
Dankjulliewel, Eric en Jacqueline! Yvon